Mens & Lijden

Leven na de dood ?

Is er leven na de dood? Een vraag die al zo vele malen gesteld is maar waar nog steeds geen antwoord op bestaat. Sommigen denken het antwoord wel te weten, maar al bij al zijn dat toch ook maar meningen.

Wat ik denk?
Ik denk niet dat er zoiets bestaat als leven na de dood, maar ergens hoop ik wel dat het niet zomaar gedaan is. Hoe dat er dan uit zou zien weet ik niet. Volgens mij heb ik het gewoon moeilijk om te accepteren dat het echt gedaan is na dit leven. Een reden waarom ik het misschien niet wil accepteren is omdat ik een hele goeie band had met mijn Meter. Zij was de enige van mijn grootouders die ik echt gekend heb (alle andere zijn veel vroeger overleden).  Gewoon de gedachte alleen al dat je na 60, 70, 80 jaar (hopelijk niet veel vroeger) ligt te rotten in de grond voor duizenden jaren... dat voelt niet helemaal goed aan bij mij. En toch denk ik dat het zo is, maar ik hoop van niet :)

En jij, wat denk jij ?

Laughing With - Regina Spektor

Dit is een liedje waarin zangeres Regina Spektor aankaart dat iedereen met God lacht maar nooit naar hem lacht. Maar wanneer we ons in moeilijke situaties bevinden lachen we niet meer met Hem. Omdat Hij dan voor een soort veiligheid of hoop zorgt, juist omdat we geen andere weg meer zien. "Je zou je dan maar eens moeten voorstellen dat Hij toch bestaat."

Oscar et la dame Rose

1)      Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden.
Filosofisch

Groeien

Gevoelig

2)      Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?
Een herkenbaar onderwerp is het leven proberen te zien als iets waar men moet van genieten, lief hebben en plezier maken. Er zijn natuurlijk ook mindere momenten, maar die maken we allemaal mee. Probeer er daarom voor te zorgen dat eer ook positieve momenten zijn, en soms moet je zelf geen moeite doen. Als je goed in je omgeving kijkt …

Waar ik meer moeite mee heb, wat in de film anders was, is dat ik wel schrik heb van het onbekende na ‘het aardse bestaan’. Alhoewel ik toch denk dat wanneer je ouder bent je daar minder of zelfs geen angst voor hebt. Omdat je al ‘alles’ gezien hebt wat er te zien valt. Daardoor wordt je niet meer verrast, en is de dood juist wel een soort van verrassing omdat je naar het onbekende gaat. Volgens mij is dat een soort ‘Sinterklaas-gevoel’. Je weet dat je een pakje krijgt alleen weet je niet wat erin zit, en ben je enorm nieuwsgierig.

3)      Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

a.      De scène in het kerkje. Rose had Oscar meegenomen naar de woning van God, terwijl dit eigenlijk niet mag. Oscar had hem verstopt in een super grote namaak taart, en zo krijg Rose hem mee naar buiten. Daar besproken ze God, omdat Oscar vond dat Jezus er niet zo sterk uitzag. Ze legde hem uit dat iedereen lijdt, en dat we dit niet kunnen voorkomen. Daarom lijdt God ook, zodat hij ons kan verstaan.
De gevoelens die bij mij naar boven kwamen in deze scène waren besef en realisatie. Omdat ik besefte dat we het lijden niet kunnen ontlopen. En daarom moeten we genieten.

b.      Een tweede scène uit die film die mij aansprak is wanneer Oscar was weggelopen uit de kliniek en naar het huis van Rose was gevlucht. Het was Kerstmis en het lag dus vol met sneeuw. De kinderen en mama van Rose waren er ook. Zij lieten Oscar binnen in huis. Rose heeft toen voor hem gezorgd alsof het haar eigen kind was. Daarna belde ze de ouders van Oscar op, en verwittigde ze ook de kliniek. De gevoelens die hier het krachtigste waren bij mij waren gemis en liefde. Ik kreeg toen ook een beetje het gevoel dat ik bij iemand wou zijn waarmee ik goed overeen kom. Zeker omdat het Kerstmis was tijdens de film, dat schept gezelligheid en een warme sfeer. Op zo’n momenten wil je samen zijn met mensen die je graag hebt.

c.       Een laatste scène die iets opriep bij mij zijn eigenlijk meerdere scènes. Iedere keer als hij een brief schreef naar God. Rose had hem gezegd dat hij aan God moest vertellen hoe hij zich voelde, en als Hij hem wou helpen. Dat deed hij dan ook. Iedere keer kwam de gedachte bij mij op dat je sommige dingen kwijt moet maar dat het niet altijd makkelijk is om dat aan iemand te vertellen. Een soort gevoel van onzekerheid had dan de overhand bij mij. Omdat je niet altijd zeker bent hoe die persoon zal reageren of als hij zijn mond zal kunnen houden als je wilt dat het niet wordt door verteld.

4)      Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermeldde met je eigen levenservaringen/levensvisie te maken?

a.       Ik ben de laatste jaren tot het besef gekomen dat we ons niet altijd moeten druk maken in bepaalde zaken. We moeten vooral genieten van de momenten die we meemaken, en beseffen dat er wredere dingen zijn op de wereld. Ik weet dat het cliché is maar we hebben maar één leven, en we moeten ervan genieten.

b.      Ik houd wel van zo’n gezellige “Kerstmismomenten” waarbij het koud is buiten, het al snel donker is waardoor je veel lichtjes ziet. Het is een enorm sfeervolle periode, en als je die momenten kunt delen met vrienden en/of geliefden dan worden dat fantastische periodes. Daarom houd ik meer van de winter en sneeuw dan van de zomer en warmte.

c.       Dit gevoel heb ik ook al eens gehad. Soms zijn er zaken die je kwijt wilt maar die nogal moeilijk te verwoorden zijn. en het is ook niet makkelijk om de juiste persoon soms te vinden aan wie je het moet vertellen. Uiteindelijk heb ik mijn zeg wel kunnen doen en dat luchtte enorm op.

5)      Verwerkingsopdracht

Dag Ruben

Alles nog in orde daar? Hoe gaan de studies momenteel?

Met mij is alles oké. Ook met mijn studies lukt het goed. Ik vind het een hele leuke richting. Het is eigenlijk in verband met mijn studies dat ik deze brief schrijf naar jouw. We hebben namelijk de film ‘Oscar et la dame Rose’ gezien in het vak ‘RZL’, Religie, Zingeving en Levensbeschouwing.  Zoals je al kan horen aan de titel was het een Franstalige film. Maar wel de moeite om eens te bekijken.

Het verhaal gaat over een jongentje genaamd Oscar. Hij heeft kanker en zit daarom op school in de kliniek met andere kinderen die ook ernstige ziektes hebben. Hij is de lolbroek van de klas. Maar Oscar heeft namelijk nog maar 10 dagen te leven. De dokters waren niet van plan om het hem te vertellen, maar hij is er zelf achter gekomen. Hij heeft de dokter, die in gesprek was met zijn ouders, namelijk afgeluisterd. Het kwam niet echt als een schok voor Oscar, ik vermoed dat hij het voelde aankomen. Vandaar dat hij zoveel stoten uithaalde in de klas, omdat hij nog wou genieten van de momenten die hij had. Maar wanneer Oscar terug loopt naar zijn kamer nadat hij zijn ouders en de dokter heeft afgeluisterd botst hij tegen een net geklede dame. Ze heeft namelijk enkel roze kleren aan. De dame, Rose genaamd, verwijt Oscar dat hij beter uit zijn doppen moet kijken en gebruikt hiervoor redelijk gemene taal. Maar Oscar vindt haar taalgebruik eigenlijk wel grappig. Eenmaal terug op zijn kamer wil hij met niemand meer spreken. De dokters en zijn ouders weten niet wat te doen. Tot op het moment dat Oscar zegt dat hij enkel nog met “de roze dame” wil spreken. De dokters beginnen te denken en komen tot het besluit dat hij Rose, de pizzakoerierster, bedoelt. Met veel tegenstribbelen gaat ze akkoord om met Oscar te praten. Tegen de verwachtingen van Rose in raken ze aan de praat, en zien we het ontstaan van een hechte band tot stand komen. Rose vertelt dat ze iedere dag op bezoek zal komen, en dat Oscar iedere dag moet leven als tien jaar. Zo gezegd, zo gedaan. Iedere ochtend als hij opstaat is hij tien jaar ouder en begeleid Rose hem in zijn verdere leven.

Persoonlijk vind ik het een prachtig onderwerp. Een jongentje van rond de 10 jaar schat ik die de laatste dagen van zijn leven beleeft als de laatste 80 jaar. De manier waarop Rose hem zijn gelukkigste periode laat beleven is werkelijk fantastisch. Het is een film die over de dood gaat, maar waarin dit niet echt het hoofdonderwerp is volgens mij. Veeleer de vriendschap, het geloof, genieten en de liefde staan centraal in deze film. Er ontstaat namelijk een hele mooie band tussen Oscar en Rose. Want het is door Oscar dat Rose verandert van een harde tante naar een zorgzame moeder. Ook de liefde is natuurlijk een thema in de film. Oscar is namelijk verliefd op Peggy, het meisje met een blauwe kleur. Maar omdat hij niet goed weet hoe hij dit moet aanpakken vraagt hij hulp aan Rose. Zij begeleidt hem eigenlijk doorheen zijn ‘ganse’ leven. Een ander onderwerp in deze film is geloof. Het geloof in God, maar ook het geloof in jezelf. Door de kracht die Oscar in hem heeft zegt hij aan Peggy dat hij haar graag ziet, en zorgt hij ervoor dat de laatste dagen van zijn leven de beste jaren van zijn leven zijn. Het genieten in deze film heeft ook een belangrijke rol. Je kan het op twee manieren bekijken volgens mij. Één, probeer om je niet te veel te focussen op je problemen. Er zijn mensen die er namelijk veel erger aan toe zijn. Daarom is het van groot belang om plezier te maken in het leven. En twee, leer ook het mooie in jouw omgeving te zien en daarvan te genieten. Het zijn de kleine zaken die namelijk onmisbaar zijn.

Dit staat ook een beetje gelijk met mijn eigen visie. Maar dat wist je misschien al, hé Ruben. Ik ben nogal iemand die snel stress heeft voor soms de meest idiote zaken. Maar de laatste jaren heb ik mezelf geleerd om daar losser in te zijn. Als een toets eens niet gelukt is, ‘so be it’. Er zijn belangrijkere dingen. Het leven is er om er gelukkig door te dartelen. En soms val je wel eens over een steentje, of over een grote blok. En hoe groter die steen, hoe meer pijn je hebt, en hoe langer je blijft liggen. Maar je moet altijd weer opstaan en verder proberen te dartelen. Weet wel dat je niet op je eentje hoeft te dartelen of te vallen. Je vrienden en familie lopen met je mee. Maar ook de vlinders rondom jou, de insecten op de grond, de natuur in zijn geheel. Als je al het positieve in deze zaken ziet, dan sta je veel gelukkiger in het leven. Dat is toch iets waar we het met z’n allen over eens zijn, we willen gelukkig zijn. Geluk is niet voor iedereen hetzelfde, maar we willen het wel allemaal zijn. Daarom is het ook belangrijk dat we elkaar daarin respecteren. Dat de ander niet dezelfde waarde en normen heeft, en niet dezelfde eisen heeft als iemand anders.